Op zich zijn wij, zelfstandig muzikanten, nog niet eens zo heel slecht af met het verdwijnen van de VAR (Verklaring Arbeidsrelatie). Laat ik het anders formuleren: ík heb er sinds de invoering op 1 mei jl. geen problemen mee ervaren en de administratieve rompslomp valt alleszins mee. Middels een verwijzing op iedere factuur naar de modelovereenkomst voor zelfstandig artiesten, waarin wordt verklaard dat de artiestenregeling niet van toepassing is, is de boel “gecovered”. So far, so good.
Tot enige tijd geleden. Ik moest begin september optreden bij een verzorgingshuis. Dit doe ik zeer regelmatig; het is zo leuk om deze doelgroep een gezellige middag of avond te bezorgen! Het optreden verliep super. Ik had mijn factuur meegenomen (dat werkt het snelst bij verzorgingshuizen), plus een kopie van mijn paspoort. Op de factuur stond keurig de verwijzing naar bovengenoemde modelovereenkomst. Na afloop van het optreden vertelde de dienstdoende dame (een bijzonder leuke vrouw) dat we nog wel wat administratieve handelingen moesten verrichten. “Ah! Hier komt het eerste verzoek om de modelovereenkomst in te vullen!”, dacht ik. Dat was iets te beperkt. Ik moest eerst een formulier invullen van de overkoepelende instantie van de zorginstelling, waarmee ik administratief in hun bestand opgenomen kon worden als artiest. Alle gegevens op dit formulier staan ook op mijn factuur en identiteitsbewijs, maar dat terzijde. Daarna moest er een formulier met de inkoopopdracht voor dit specifieke optreden op deze datum worden ingevuld. De gevraagde gegevens kwamen overeen met het die op het reeds ingevulde registratieformulier en met mijn factuur. Als derde moest ik – daar was ‘ie! – de modelovereenkomst invullen. Dat heb ik niet gedaan. Ik wees de dame in kwestie op de clausule onderaan mijn factuur en meldde haar dat dit afdoende was. Zij vond het prima; ze verontschuldigde zich sowieso voor de hele gedoe met al die formulieren en maakte duidelijk dat zij er ook niet blij mee was, maar dat ze door de administratieve afdeling hiertoe opdracht had gekregen (“Don’t shoot the messenger”).
Tot zo ver. We hebben nog gezellig nagebabbeld en ik ben huiswaarts gekeerd. Een week later kreeg ik een mail van dezelfde dame. “Het is niet te geloven”, schreef ze, “maar ze hebben toch nog iets gevonden bij de administratie. Je moet een kopie van de achterkant van je paspoort sturen. Daar staat alleen je BSN op, maar dit moeten ze hebben, anders betalen ze niet.” Ze schreef ook nog: “Het is erg… ik weet het, maar de organisatie heeft ooit controle gehad en is sindsdien als de dood dat ze iets niet goed doen.” Ik was ondertussen van mijn stoel gevallen. De achterkant van het plastic gedeelte van mijn paspoort… Daar heeft in 13 jaar zelfstandig ondernemer zijn nog nooit iemand om gevraagd (nog los van het feit dat je eigenlijk niet eens een kopie mag afgeven van je identiteitsbewijs, maar je moet – kennelijk – wat overhebben om aan je verdiende centjes te komen). “Niet te lang bij stilstaan, Maris; gewoon maar doen.”
Een paar uur later volgde nog een mail: of ik per omgaande een getekende modelovereenkomst (grrrrr!) en een uittreksel van de Kamer van Koophandel kon sturen. WAT??? Ik sta hier geregistreerd hoor, maar dit is toch wel de limit. Ook hier is nooit eerder naar gevraagd.
Even resumerend. Voor dit ene optreden heb ik dus de volgende zaken aangeleverd c.q. ingevuld:
- Factuur
- Kopie paspoort voorkant
- Kopie paspoort achterkant
- Registratieformulier artiesten van de betreffende zorginstelling
- Inkoopopdracht voor het optreden
- Modelovereenkomst
- Uittreksel Kamer van Koophandel
Het optreden was op 9 september. Vandaag is het 1 november. Tot op heden heb ik nog geen betaling mogen ontvangen.
Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker… zoiets was het toch?
